Historia szkoły
Początki szkolnictwa w Modliborzycach sięgają XV wieku. Istniała wówczas szkółka parafialna mieszcząca się w drewnianym budynku, położonym w północno-wschodniej części cmentarza kościelnego. Uczono w niej pisać i czytać tylko chłopców. Rektor utrzymywał się z darów proboszcza.
W 1791 r. istniała ciągle szkoła parafialna utrzymywana kosztem parafii.
W 1826 r. nakazem władz państwowych budynek parafialny, w którym mieściła się szkółka parafialna oficjalnie przeznaczono na szkołę.
W 1841 r. Modliborzyce zostały zniszczone pożarem tak więc i budynek szkolny, drewniany został spalony. Szkoły w tym czasie formalnie nie było. Był wówczas w Modliborzycach ubogi, a światły człowiek, opiekujący się szpitalem położnym na północ od cmentarza kościelnego za drogą, który uczył czytać i pisać dzieci mieszczan Modliborzyc.
Na miejscu byłej szkółki parafialnej wzniesiono w 1885 r. budynek murowany, początkowo przeznaczony na gminę, a później na szkołę. Chodzili do tej szkoły i dorośli i wraz z dziećmi uczyli się czytać i pisać.
Nauka w tej szkole przypadła na okres zaborów. Uczono w tej szkole pięć dni po rosyjsku, a szósty po polsku. Z czasem szkoła z jedną izbą lekcyjną nie wystarczała dla zwiększającej się liczby ludności, więc władze gminne (Modliborzyce utraciły już władze miejskie) przeznaczyły w nowym obszernym budynku gminnym jedną dużą salę na szkołę. Przez kilka lat mieściła się więc szkoła w obu wymienionych budynkach.
Po pierwszej wojnie światowej szkołę przeniesiono do budynków prywatnych. W 1939 r. szkoła z jedną izbą lekcyjną oraz mieszkaniem dla kierownika została spalona. W czasie okupacji niemieckiej były kierownik Feliks Luszawski i Stanisław Torla uczyli w budynkach prywatnych Józefa Wolskiego i w budynku parafialnym. Uczono z czasopisma „Ster”, a po cichu z polskich książek. Jednak nauka została przerwana, nauczyciele aresztowani (Stanisław Torla rozstrzelany).
Po wyzwoleniu, dzięki staraniu miejscowych władz i tutejszego społeczeństwa, odbudowano spaloną szkołę. W roku 1947 oddano ją do użytku.
Wraz ze wzrostem liczby ludności warunki w szkole były coraz cięższe. Sale były ciemne, ciasne, a podwórko do zabaw małe. W roku 1957 powołano Komitet Budowy nowej szkoły w Modliborzycach. Organizowano imprezy dochodowe w celu uzyskania początkowego funduszu na budowę szkoły. Jesienią 1959 r. społeczeństwo Modliborzyc i okolicznych wiosek wykonało wykopy pod budynek nowej szkoły. Tegoż roku miała miejsce uroczystość wmurowania aktu erekcyjnego. Szkoła została zbudowana w ciągu 2 lat z funduszu inwestycyjnego – „Społecznego Funduszu Budowy Szkół Tysiąclecia – 1000 szkół na 1000-lecie Państwa Polskiego”.
We wrześniu 1961 r. dokonano uroczystego otwarcia nowej szkoły, otrzymała ona imię Feliksa Dzierżyńskiego. W okresie od 1 lutego 1973 r. do 1 września 1973 r. szkoła Tysiąclecia została przemieniona na Zbiorczą Szkołę Gminną. Zlikwidowano Szkoły w Dąbiu, Lutym, Gwizdowie. W szkole Podstawowej w Wolicy obniżono poziom nauczania do klas I-VI a w Zarajcu do klas I-VI. W 1978r. rozpoczęto rozbudowę Szkoły Gminnej, która stała się zdecydowanie ciasna, aby pomieścić uczniów ze zlikwidowanych szkół.
Roboty budowlane prowadziło Niżańskie Przedsiębiorstwo Budowlane – aż 5 lat.
Nowe dobudowane segmenty rozbudowanej szkoły oddane zostały do użytku 1 września 1983 r. – miała tu miejsce wojewódzka inauguracja nowego roku szkolnego 1983/84. W roku szkolnym 1989/90 została utworzona Szkolna Izba Pamięci.
Na mocy aktu założycielskiego Kuratora Oświaty w Tarnobrzegu z dnia 7 kwietnia 1993 r. z dniem 1 września 1993 r. w Modliborzycach zaczęto funkcjonować Liceum Ogólnokształcące.
W związku z wprowadzeniem Reformy Szkolnictwa i jednocześnie nowego ustroju szkolnego od 1 września 1999 r. rozpoczęto działalność Publiczne Gimnazjum w Modliborzycach.